άνοιξα την παλάμη μου για δέκα ραβδιές
λέω ψέματα ότι δεν ξέρω τι έχω κάνει
ένα τέρας που καρφώνει το χέρι του αδερφού της
με μια πυξίδα
είμαστε εφτά χρονών αν μας προσθέσεις
και μιλάμε σε μια φανταστική γλώσσα
όπως τα ροδάκινα
μιλάνε με τον ήλιο
εκτός των άλλων
είμαστε και φτιαγμένοι από μικρές σκιές το καλοκαίρι
και κουκούλια από κουβέρτες τον χειμώνα
μετά από κάθε ραβδιά αναστενάζω
αλλά δεν κλαίω
το χέρι τραβιέται όταν το χτυπάει
η λεία βέργα από κλαδί ιτιάς
είμαστε μόνο εφτά χρονών αν μας προσθέσεις
κι όταν δεν κοιτάζει κανείς
λάμπουμε στο σκοτάδι
Πρώτη δημοσίευση: https://staxtes2003.com/2022/01/10/10-1-22/