στον Χρήστο Μαρτίνη
τώρα που η γλώσσα χλευάζει την ομίχλη
χνώτο πάνω στο τζάμι και γύρω πεύκα
πιο πέρα είναι Κυριακή
τα πεζοδρόμια έχουν δύσει κι υποκλίνονται
μονοπάτι στον αέρα πριν σπάσει
παραδέχομαι τον κήπο με τα χιλιάδες μάτια
ραντίζει ο ουρανός με μάτια όλη την ώρα
δεν έχω εξήγηση
λες το αηδόνι να κέντησε τους φράχτες
να ‘ναι η ζωή βροχή που σφυρίζει κι όχι νοτιάς τον Μάη
πού κουράγιο να φροντίσεις τη θηλιά με τέτοιο τραγούδι